Tarideseti avgust evo već četvrtu godinu Crna Gora može obilježavati kao simbol svog ponora, zbog neznanja političra koji su se tada na prevaran način dočepali izvršne vlasti.

Mijenjale su se vlade čak tri nove su birane, za koje bi trebala ozbiljna analiza da bi se utvrdilo koja je od koje gora.

Demokratska partija socijalista iako je po broju poslanika u manjini uspjela je da sruši dvije vlade, što je na kratko bio značajan predah za Crnu Goru na putu ponora kojim je krenula.

Prosto je nevjerovatno kako su “oslobodioci” kako sebe od milošte  nazivaju političari koji su nakon 30.avgusta formirali vlast  uspjeli da Crnu Goru  povedu za samo četiri godine u ponor, iz kojeg će se  teško izvući u skorije vrijeme.

Oslobodioci su ubrzo pogazili sve one postulate za koje se borio ĐEDO kojeg su brzo nakon njegove smrti arhivirali i više ga ne spominju, zaboravivši da su se zahvaljujući njemu dočepali vlasti.

Kada treba da se formira neka većina da li na državnom ili lokalnom nivou tada se “oslobodioci” pozivaju na 30.avgust sa riječima “ vlast treba da formiraju avgustovski pobjednici”.

Međutim ni ljubav prema foteljama avgustovskim pobjednicima nije pomogla da u Budvi formiraju lokalni vlast, izgleda da je u ovom gradu ulog mnogo veći od  maksime zvane 30.avgust.

Dok patriotski dio Crne Gore ima veliki razlog da tuguje zbog 30.avgusta postoje oni kojima je ovaj datum značajni od sopstvenog rođendana, a nekima i od krne slave.

Bezlične Demokrate i licemjernu URU Dritana Abazovića ne treba posebno komentarisati, jer su oni svime što su pokazali obnašajući visoke državne funkcije nakon 30.avgusta najbolje rekli o sebi i pokazali svoj crn obraz.

Andrija Rajo Mandić nakon 30.avgusta zahvaljujući spletu okolnosti ima veliki razlog za slavlje. Ni kriv ni dužan preuzeo je poluge moć u izvršnoj vlasti, a zahvaljujući Milanu Kneževiću postao je ono što nije ni sanjao predśednik Skupštine Crne Gore.

Milan Lekić i Milutin Mićo Đukanović su zapośeli Rudnik uglja i EPCG i ga veoma kratko vrijeme riješili egzistencije svojih porodica za naredne decenije, pod uslovom da neko od njihovih naslednika ne zaigra rulet.

Umalo da zaboravim trideseti avgust je Crnoj Gori donio Jakova Milatovića i Milojka Spajića čije će sujete i neznanje naša država skupo platiti.

Danas se mahom može čuti kako se građani koji su glasali da Jakov Milatović pobijedi Mila Đukanovića kaju zbog te odluke.

Ne mogu se oteti utisku da su od  30.avgust omrsili  brke i medijski reketaši Miško Perović i Željko Ivanović, koji su dok je na čelo Vlade bio Dritan Abazović bili gospodari kadrovske politike i mnogih drugih stvari.

Najviše  će na duge staze od 30.avgusta profitirati DPS, jer se sve češće može čuti od glasača koji ih nikad nijesu glasali, kako su oni  za ove “oslobodioce” televizor u boji.

Sve su prilike da će Danijel Živković i ostala iz DPS-a mnogo ranije nego što su  i sami očekivali doći u poziciju da pokušaju Crnu  Goru vratiti sa ponora

kojom je krenula nakon 30.avgusta.