Da je bivši ministar Vladimir Leposavić jedan običan šibicar imali smo priliku da se uvjerimo više puta tokom njegovog kratkog ali za Crnu Goru veoma pogubnog boravka u vladi.

Njegovo priznanje koje je izdao da eparhije Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori postoje od 1220. godine je notorna laž i odluka koju je potpisao se može smatrati mrtvim slovo na papiru.

Ime Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori se prvi put spominje 16. decembra 1918. godine u zapisniku sa nelegalnog Sinoda Crnogorske pravoslavne crkve koji je održan pod pritiskom okupatorske srpske vojske.

 U nijednom dokumentu prije 1918. godine se ne spominje ime Srpske pravoslavne crkve što znači da ova vjerska organizacija do tada nije postajala na prostorima Crne Gore.

I ako Srpska crkva za godinu osnivanja smatra 1219. godinu država Srbija joj kontinuitet priznaje tek od 1836.godine kada  ta crkva nije bila autokefalna već autonomna oblast pri Vaseljenskoj patrijaršiji.

Kada je “ ekspert” Leposavić donosio odluku o priznanju kontinuiteta eparhijama SPC  trebao je mali da uključi mozak i zdrav razum da ne ispada smiješan u očima javnosti.

Ono što zabrinjava jeste činjenica da je Vladimir Leposavić rješenje SPC izdao bez ijednog materijalnog dokaza na osnovu tvrdnji podnosioca što znači da je bivši ministar zloupotrijebio službeni položaj i izvršio djelo krađe imovine građana Crne Gore.

Odluka bivšeg ministra Vladimira Leposavića  se čak ne može uporediti ni sa onom narodnom izrekom “ laž izgovorena više puta postaje istina” jer mu se matematički brojke ne poklapaju.

Kada se analizira rad ministra Leposavića dolazi se do jedinog mogućeg zaključka da se on tokom svog mandata bavio šibicarenjem u korist Srpske pravoslavne crkve.

Aleksandar Damjanović